'Warto czekać" - rozdział 4

 Cudem udało mi się złapać Janka wracającego do domu, nocowanie we Wrocławiu nie wchodziło w grę. Blablacarem pokonywałam ten dystans już nie raz, chłopak mieszkał w mojej okolicy i kilka miesięcy wcześniej został moim kierowcą, kumplowaliśmy się. 

Dzięki Bogu telefon wyładował się kiedy tylko wjechaliśmy na autostradę, nie miałam sił komukolwiek się teraz spowiadać a tylu połączeń i wiadomości nie uświadczyłam nigdy. Powoli dochodził do mnie fakt, że to będzie pierwsza samotna nocka w domu. Daję słowo, nie tak to sobie wyobrażałam. Ex w więzieniu podejrzewany o morderstwo mojej najlepszej przyjaciółki. Żania... na jej wspomnienie łzy ciekną mi po policzku, co nie uchodzi uwadze Janka. 

- Nie chcę być wścibski ale z doświadczenia wiem, że dobrze jest się wygadać. Jeśli czujesz potrzebę, nie wahaj się, mamy czas a wiesz, że jestem dobrym słuchaczem.

I zaczęłam opowiadać totalnie się przy tym rozklejając. Widziałam, że mój kierowca mocniej ściska kierownicę i znacznie przekracza dozwoloną prędkość. Nie wiem kiedy zajechaliśmy pod mój dom. Siedzieliśmy w ciszy, w końcu Janek wziął ode mnie klucze:

- Nie zostawię Cię dziś samej mała, idziemy do góry! - nakazał.

Zabawne i straszne zarazem, bo wchodząc po schodach znowu czułam zakwasy...tym razem na pozszywanym tyłku. Szłam jak w transie a im bliżej trzeciego piętra coraz bardziej traciłam kontakt z rzeczywistością, by przed samymi drzwiami zemdleć.

'Warto czekać" - rozdział 3

Wracając na komendę marzę o mocnej czarnej kawie, o dziwo ta czeka już na mnie w pokoju przesłuchań. 

- Dziękuję za kawę - zwracam się do przesłuchującego mnie bruneta, ma obrączkę na lewej dłoni podejrzewam, że przy swoim profesjonalizmie również potrafi współczuć. Biorę łyk i zaczynam swój monolog.

- Nazywam się Natalia Fado, mam 31 lat, jestem rozwódką. Dziś uświadomiłam sobie, że w końcu mój ex po długich 2 latach się wyprowadza. Przyznaję, z tego długo wyczekiwanego szczęścia wypiłam kilka kieliszków po powrocie do domu. Zauważyłam krew na rękach ex a potem usiadłam na czymś ostrym, kiedy zdałam sobie sprawę co to jest, moje odciski już widniały na nożu. A potem...

Urywam. Myślę, co powie na to wszystko Żani, kiedy stąd wyjdę i jej opowiem. Łapię powietrze w płuca... dochodzi do mnie, że moja najlepsza przyjaciółka o niczym nie usłyszy, bo nie żyje.

- Pani Natalio, powiem wprost. Sytuacja jest mocno niekorzystna. Żaneta, pani najlepsza przyjaciółka została pchnięta nożem. Z przebiegu śledztwa wynika, że miała romans z pani mężem. Nawet okiem laika wygląda to na zemstę.

Jego słowa dochodzą do mnie z opóźnieniem, a ich znaczenie wywierca mi w głowie otwór wielkości pomarańczy.

- Jak pan śmie! Nie miałam pojęcia o żadnym romansie, moja przyjaciółka by mi tego nie zrobiła! - wstaję, podchodzę do weneckiego lustra i widzę jak łzy spadają z moich oczu jedna, po drugiej.

Czy to możliwe, żeby jednego dnia poczuć i szczęście i rozpacz?

Wracam na miejsce. Czas spojrzeć prawdzie w oczy.

- Co chce pan wiedzieć, powiem wszystko co wiem choć jak się okazuję, wiem nie wiele.

Brunet odczytuje wiadomość z telefonu, zamyka teczkę, wyłącza nagrywanie.

- Proszę poczekać, za niedługo do pani wrócę.

Staram się zebrać myśli, nagle przychodzą mi do głowy sytuacje z ex i Żanią, które są teraz mocno podejrzane. Wcześniej nie zwracałam na nie uwagi, bo i po co? Pomoc w remoncie, podwózka do Szczecina, nawet to, gdy kilka razy widziałam ich razem w mieście. Mógł sobie układać życie na nowo, do huja, jesteśmy po rozwodzie! Ale czemu z Żanią, ale już się tego nie dowiem. A przynajmniej, nie od niej... Kiedy zbieram się w sobie, gotowa na wszystko co przede mną, wraca śledczy.

- Pani mąż przyznał się do zabójstwa pani Żanety - podkłada mi pod nos kartkę - proszę zapoznać się z protokołem przesłuchania, podpisać go i jest pani wolna.

- To nie możliwe! Ex nie skrzywdziłby Żani, to nie możliwe! - protestuję gdy uwalnia mi dłonie z kajdanek, ręka mimowolnie sięga po długopis. Podpisuję protokół, i wychodzę na korytarz. Z pomieszczenia obok wyprowadzają exa, nie mogę się powstrzymać i zamiast mieć pretensję o romans z moją przyjaciółką mówię do niego:

- Nie zrobiłeś tego, dlaczego się przyznałeś?

- Tak będzie dla ciebie lepiej. - słyszę w odpowiedzi. 

Coś tu śmierdzi i osobiście sprawdzę co a pomoże mi w tym mąż Żani, do którego udam się jak tylko wezmę prysznic.

"Warto czekać" - Rozdział 2

 Gdybym zjadła całą porcję na lunch, wódka nie zaszkodziłaby mi aż tak bardzo. W zasadzie nie pamiętam za wiele, za to moi sąsiedzi zapamiętają na pewno. Spałam przez całą drogę, gdy moim oczom ukazał się Sky Tower. 'Wrocław? Co do huja?!' przyszło mi do głowy. Pocieszałam się w myślach, że dłonie miałam spięte w kajdanki z przodu, inaczej mój kontuzjowany bark by tego nie wytrzymał. 

Ciemny pokój, lampka skierowana prosto w moją twarz, bardzo twarde krzesło i piekący niemiłosiernie tyłek przywróciły mi jasność umysłu szybciej, niż jakiekolwiek elektrolity. 

- Po przesłuchaniu zawieziemy panią do szpitala na założeniu szwów na pośladku  - usłyszałam od mężczyzny, który zajął miejsce na przeciwko mnie i zmienił kierunek padania światła. 'Co za kurwa łaska, dziękuję' - pomyślałam.

- Dziękuję, zatem proszę mnie szybko przesłuchać bo chcę już wrócić do domu.

- Postaram się, jeśli będzie pani współpracować za 24 godziny wróci pani do domu.

- Za ile?! - zirytowałam się. W tamtym momencie na prawdę zaczęłam się bać i postanowiłam iść na współpracę z organami ścigania.

Mnóstwo niezrozumiałych pytań. Jakby mówił do mnie po chińsku. Mój ex podejrzany o morderstwo, moje odciski palców na nożu. Stan po spożyciu alkoholu nie ułatwiał mojej sytuacji. Zaczynało robić mi się gorąco, gdy zobaczyłam zdjęcia zamordowanej kobiety. Kobiety, którą znałam bardzo dobrze. 

To nie może być prawda!!

Wizyta w szpitalu zostaje przyśpieszona. Nie mam na sobie kajdanek, ale czuję spojrzenia każdego, kogo mijam. Towarzystwo śledczych nie ułatwia, na bank mają mnie za przestępczynie. Kilka godzin temu cieszyłam się z upragnionej wolności, by teraz o nią walczyć... a przeciwnik jest nie byle jaki. Znieczulenie sprawia, że zakwasy mijają a trzy szwy na moim tyłku są przeciwskazaniem do jogi, nad czym ubolewam. 'W więzieniu pozycja psa z głową do góry na pewno nie pomoże mi się rozluźnić - mój dystans w obliczu stresu się uaktywnia.

"Warto czekać" - Rozdział 1

Mój tyłek, który od kilku dni odczuwał zakwasy po jodze, u szczytu trzeciego piętra znacznie dawał o sobie znać. ' Top się skurwysynu!' - myślałam o spalającym się tłuszczu, gdy podchodziłam do drzwi swojego mieszkania. Był piątkowy wieczór, a ja miałam za sobą bardzo meczący i ciężki tydzień w robocie. Marzyłam tylko o gorącym prysznicu i lampce wina, która pozwoliłaby mi w końcu dobrze zasnąć.
Drzwi do mieszkania były uchylone co mnie bardzo zdziwiło, w dodatku słyszałam głośną muzykę, co zdziwiło mnie jeszcze bardziej. Niepewnie weszłam do środka mocno zaskoczona tym, co zastałam. Bo, kogo się mogłam spodziewać, nie ulegało zmianie. Tak mi się przynajmniej wtedy wydawało.
- Co robisz! - krzyczę, by mnie usłyszał, chociaż nie musi nic tłumaczyć, doskonale widzę przecież, co tu się wyprawia. Ale podświadomie chyba chcę to usłyszeć, na własne uszy.
- Wyprowadzam się! - odkrzykuje, dalej opróżniając w pośpiechu szafę ze swoich rzeczy.
Normalnie podeszłabym do lapka, ściszyła muzykę ale boje się, że gdy ona  przestanie wybrzmiewać, wtedy to, co własnie usłyszałam stanie się snem, a nie jawą. Najlepiej jeszcze, gdyby ktoś mógł mnie teraz uszczypnąć...
Biorę głęboki wdech, potykam się o jego torbę, wyciągam z barku wino i idę do kuchni nadal ubrana w buty i kurtkę. Muzyka dudni mi w uszach... dwa słowa. Tak długo wyczekiwane, tak bardzo nieosiągalne. A teraz, tak blisko.
Mocuję się z korkociągiem, bez skutku. Wydech. Odpuszczam. Nalewam do kieliszka zimnej wódki, szklankę napełniam napojem i wypijam jedno po drugim. Powtarzam tę czynność kilka razy. Wiem, że powinnam być w tym momencie świadoma, ale nie potrafię tego przejść na trzeźwo. Tyle razy wyobrażałam sobie tę sytuację, ale nigdy w taki sposób. Czuję, jak wódka rozgrzewa mnie od środka. Po czwartym kieliszku decyduję się wejść z powrotem do pokoju i odważniej spojrzeć prawdzie w oczy. To się dzieje, na prawdę się dzieje!
Nie umyka mojej uwadze, że on się strasznie śpieszy. Normalnie składałby ubrania w kostkę, a teraz niedbale wrzuca je do torby. Chwila! Co on ma na rękach! - myślę.
- Ty krwawisz! - krzyczę, jednocześnie zasłaniając ręką oczy. Być może jest zbyt głośno, by mnie usłyszał a może tak na prawdę, ja w ogóle nie krzyknęłam? A jednak mnie usłyszał i chyba sam był równie zaskoczony krwią na swoich rękach.
Teraz dopiero zauważam, że wszystkie ubrania, których dotykał są umazane krwią. Próbuje przywrócić sobie jasność umysłu, siadam na kanapie i oddycham głęboko. Wdech... ewidentnie coś mi się wbija w tyłek, wydech... to musi być coś ostrego, musiałam przez roztargnienie na czymś usiąść. Podnoszę się więc i pod sobą znajduję reklamówkę dziwnie zabarwioną na czerwono. Odruchowo sięgam do jej wnętrza i po chwili trzymam w rękach nóż, zakrwawiony nóż.
Zaczyna mi się kręcić w głowie, wszystko dzieje się tak szybko. On, krzyczący żebym nie dotykała rękojeści noża, za późno..., głośna muzyka i alkohol, który krąży w moich żyłach. W tym samym momencie pojawiają się mężczyźni w czarnych kominiarkach, wbiegają z krzykiem do środka, niemal wywarzając drzwi mojego mieszkania. Po chwili powalają nas oboje na podłogę, zakłuwają w kajdanki. A do moich uszu docierają tylko słowa, jak z filmu: " Ma pani prawo zachować milczenie". Nie mogę tego wszystkiego znieść i ze strachu, zdenerwowania i na widok noża, który upuściłam, i który leży teraz na wysokości mojego wzroku, zwyczajnie tracę przytomność.

27. Rozdział dwudziesty szósty

Ile on może tak siedzieć i patrzeć na mnie, gdy śpię. Obudziłam się jakiś czas temu, ale czuje, że leży obok mnie więc nie mogę otworzyć oczu. Czekam więc i żeby nie tracić czasu powtarzam  plan szczegół po szczególe. Wstaje. Wcześniej całuje mnie w czoło i szepcze:
- Zostawię ci coś w kuchni. Będziesz zadowolona - oczywiście władczy ton, aż się wzdrygam ale nie poznaje, że nie śpię, na moje szczęście.
Jestem ciekawa co zastanę w kuchni, ale musze trzymać się planu. Chociaż z góry wiadomo, że mnie się plany nie trzymają ale jakby wyjścia nie mam. Otwieram oczy i czekam jeszcze dopóki nie usłyszę dźwięku przekręcanego klucza w drzwiach i odjeżdżajacego auta.
Wkładam na rękę zegarek. Wkładam na siebie strój do ćwiczeń, łącznie z butami. Uruchamiam stoper i udaje się do kuchni. Chce się skupić wyłącznie na szafce z kluczami i powrotem pod pokój Zet, kiedy zamieram w bezruchu. Co widzę? Widzę... Aż nogi się pode mną uginają. - Ty sukinsynie! - wyrywa mi się z gardła i czym prędzej podchodzę do stołu żeby się lepiej przyjrzeć niespodziankce od Zet. To co widzę, ba! To co słyszę sprawia, że zapominam o moim planie o mojej jedynej okazji do wyjścia z tego bagna.
Do rzeczy. Na stole w laptopie wyświetlany jest film. O raju, jak na nim dokładnie wszystko widać i słychać. Nie odrazu dochodzi do mnie kogo widzę. Kogo słyszę. Obraz jest jakby na żywo. Na ścianie wisi zegar, który pokazuje taką samą godzinę jak na moim zegarku. Bingo. Zwracając uwagę na zegarek przypomina mi się mój plan. I teraz nie wiem co robić.
Czy oglądać film, dzięki któremu mogę się czegoś dowiedzieć o moich bliskich. Tak. Na lapku wyświetlany jest obraz z salonu w moim domu. Widzę Lubego z tą samą dziewczyną, która towarzyszyła mu na zdjęciach. Słyszę jak się śmieją, jak ją obejmuje. Łzy napływają mi do oczu. Nie mogę stracić mojej szansy. Z wielkim bólem w sercu zamykam laptopa i wstaje od stołu. - Fado weź się w garść. Zet próbuje cie poskromić takimi zagrywkami - dodaje sobie sił.
Ściągam kluczyki z haczyka i idę pod pokój Zet, w między czasie zauważając, że straciłam prawie dwadzieścia minut. Raz dwa trzy. Przekręcam klucz w zamku i wchodzę do jaskini tego potwora.

26. Rozdział dwudziesty piąty

Coraz częściej odnosiłam wrażenie, że Baśka po powrocie była zazdrosna o pana Zet. Dziewczyno, a bierz ty go sobie - myślałam, gdy któryś już dzień z kolei przy śniadaniu rzucała w moją stronę cierpkie uwagi.
Noc była okropna. Sama nie wiem czy się cieszyć czy płakać, że plan pana Zet jest długofalowy. Oj bardzo długofalowy, dzięki czemu jeszcze jestem w stanie wytrzymać te jego nocne eskapady do mojej sypialni. A z drugiej strony, mydli mi oczy będąc dla mnie miłym czy dbając o moje potrzeby i gdyby nie to, że kilka razy na dzień powtarzam sobie w głowie imiona dziewczyn i Lubego, to chore wiem - ale mogłabym przystać na jego plan bez większego sprzeciwu.

Do kuchni wszedł pan Zet, jak co piątek punktualnie o ósmej trzydzieści rano i pocałował mnie w czoło. Niestety w ten dzień nie miałam ochoty być dotykaną. Więc się wzdrygnęłam, gdy tylko się do mnie zbliżył i rzuciłam w jego kierunku gniewne spojrzenie.
- Co jest Mała? Nie wyspałaś się? - i znowu ten władczy ton.
- Mój humor nie ma nic wspólnego z tym, czy się wyspałam, ponieważ ja tutaj się nigdy dobrze nie wyśpie - odpowiedziałam jak tylko potrafiłam spokojnie.
Jednak na nic się to zdało bo tylko bardziej zdenerwowało pana Zet i to do tego stopnia, że wywrócił stół do góry nogami. Zrobił się okropny huk a sam prowodyr nakazał Baśce uprzątnąć ten syf i wyszedł do salonu.
Cholera znowu to samo. Przegięłam. Teraz, kiedy mój plan wprowadzam w życie, nie mogę sobie pozwolić na takie akcje. Tylko, że to jest silniejsze ode mnie.

Poniedziałkowy plan z wejściem do ich pokoi spalił na panewce. Po moim pyskowaniu Zet - dość już tego panowania - postanowił zostać w domu i mnie ukarać. W nocy więc odłożyłam kluczyki na miejsce, bojąc się, że Baśka po powrocie zauważy ich zniknięcie. Dlatego nie mogłam teraz kolejny raz się podkładać. Co robić, co robić.
Szybko zmieniłam piżame na czerwoną sukienkę z odkrytymi plecami i wróciłam boso do salonu. Podeszłam od tyłu do kanapy i założyłam siedzącemu Zet ręce na szyję.
- Ładnie pachniesz - odparł już tym niezwykle łagodnym głosem.
Wiedziałam, że dopiero zbliża się dziesiąta rano a takie rzeczy to ja z Lubym wyłącznie wieczorem ale nie mam wyjścia. Muszę improwiziwać. Przy gramofonie wybrałam jego ulubioną płytę i stojąc na palcach włożyłam ją na szpulę odwracając się do Zet, który przeszywał mnie wzrokiem. Połknął haczyk - pomyślałam zadowolona. Wdech i wydech.
- Zatańczymy? - wyciągnęłam w jego stronę rękę, którą w kolejnej sekundzie złapał w swoją.
- I w dodatku pięknie wyglądasz! - obrzucił mnie spojrzeniem z góry na dół zatrzymując się na bosych stopach.
- No tak. Uwielbiasz chodzić boso - dodał wstając. Chciał mnie objąć kiedy do salonu weszła Baśka:
- Na którą przygotować obiad Zet? - spytała go tak fałszywym tonem głosu, że nie mogłam się powstrzymać od parsknięcia ale szybko schowałam twarz przy torsie Zet.
- Dzisiaj masz już wolne Basiu. Miałaś chęć wyjść do kina zdaje się, więc dziś, teraz jest ku temu najlepsza okazja. I zamknij proszę za sobą drzwi - władczym tonem kazał jej kolokwialnie mówiąc spierdalać.
Nie nawiązałam z nią kontaktu wzrokowego, ale czułam na sobie to jej zazdrosne spojrzenie.
Drzwi trzasnęły.
Serce miałam w gardle. Fado. Graj swoją grę. I wygraj - powtarzałam sobie w myślach.
- Nie chciałam być nie miła. To pewnie przez te dni - próbowałam się tłumaczyć, kiedy ruszaliśmy się objęci w rytm muzyki.
- Masz humory Fado, nie da się ukryć. Ale to co jest teraz to jeszcze nic, mam nadzieje, że zdajesz sobie z tego sprawę. Potem, będę musiał uzbroić się w dużo cierpliwości, kiedy zaczną Tobą rządzić hormony - chciał mówić dalej o swoim planie ale nie mogłam do tego dopuścić. Poprosiłam żeby wziął mnie na ręce. Tak chciałam tańczyć w tej chwili.
Spodobało mu się to bardzo, pewnie przez fakt trzymania mnie o zgrozo za prawie goły tyłek, bo tak się podwinęła sukienka. Wdech i wydech. Jesteśmy tak blisko i on dobrze czuje, jak serce mi wali. Niech myśli, że to dla niego a nie przeciw, jak jest w rezultacie.
- Wszystko doskonale wiem. Ale nie mówmy o tym. Póki co chce się cieszyć chwilą - udaję wzruszoną i przytulam się do niego mocno a on buja się w miejscu szepcząc mi po chwili do ucha, że popołudniu będzie musiał wyjść, ale w zamian ma dla mnie ciekawe zajęcie. Przytakuję potulnie i daje mu do zrozumienia, jak mi jest w tej chwili dobrze, co się wiąże oczywiście z zaśnięciem na jego rękach. Bo planowałam udać, że zasypiam jednak w rezultacie na prawdę to robię.

25. Rozdział dwudziesty czwarty

Kiedy obudziłam się w poniedziałek byłam sama w domu. Jak co rano, po jodze, przygotowałam sobie śniadanie w kuchni, gdy przyszedł mi do głowy pomysł. Przecież mogę wykorzystać sytuację i poznać dobrze cały dom. Przyda mi się to rozmieszczenie za jakiś czas, gdy będę realizować swój plan.
Żeby nie wzbudzać podejrzeń, jaglankę zostawiłam na stole, biorąc ze sobą tylko filiżankę z kawą. Nogi podświadomie zaprowadziły mnie pod pokój pana Zet. Jednak drzwi były zamknięte, tak samo zresztą jak te, od pokoju Baśki. Cóż. Nie można mieć wszystkiego. Po chwili jednak zapaliła mi się lapka w głowie. Klucze! No przecież!
W kuchni, z boku szafki na haczyku wisiały dwa klucze. Nie zastanawiając się zdjęłam je i wróciłam pod jego pokój i kiedy już miałam wkładać klucz do zamka zorientowałam się, że do domu wchodzi pan Zet. Cholera Fado! I co teraz. Gdzie dać klucze. W piżamie nie miałam kieszeni. Wiem! Moje ukochane długie skarpety, schyliłam się i udając, że je poprawiam wsunęłam oba klucze do skarpetki. Były zimne i poczułam dreszcze na rozgrzanej stopie. Udało się! - pomyślałam
Na drugim końcu korytarza stał pan Zet przyglądając mi się badawczo.
- Zostawiłeś mnie samą... - ruszyłam w  jego stronę i stawając na palcach dałam mu całusa w policzek robiąc smutną minę.
- Wiem! To nie profesjonalne z mojej strony. Bylem zmuszony załatwić coś ważnego. Przepraszam - objął mnie w pasie i oddał z kolei całusa w mój policzek.
- Stygnie mi jaglanka w kuchni - uwolniona z jego ramion weszłam do kuchni. Byłam głodna. I tak bardzo żałowałam niepowodzenia tej akcji, kiedy los się do mnie uśmiechnął po raz drugi.
- Za kilka godzin znowu będę musiał wyjść, ale tym razem na dłużej. Wyobrażasz sobie, jakie zamieszanie jest w szkole po twoim zniknięciu? - mówił do mnie. Ale teraz miał ten dziwny wyraz twarzy i szalone oczy - bałam się go takiego.
- Pewnie Luby mnie szuka! Ja wiem, że zrobi wszystko by mnie znaleźć. I uda mu się to!  - nie wiem jak i kiedy wypowiedziałam te słowa, gdy poczułam na swojej szyi jego ręce, nie dusił mnie, mogłam oddychać. Po prostu mnie trzymał. Za szyję. Nie pierwszy raz zresztą.
- Masz być grzeczna. Skoro zgodziłaś się na moje warunki, nie życzę sobie takiego tonu twojego głosu. Czy to jest jasne? - puścił moją szyję ale pociągnął mnie za włosy, aż wygięłam się do tylu i nie wiem czy z bólu czy bardziej ze strachu łzy stanęły mi w oczach. Wybiegłam do swojej sypialni i zakopałam się głęboko pod kołdrę. Cała drżałam, wiedząc dobrze co mnie za to zachowanie czeka dziś w nocy.